Ο εντελώς απλοϊκός τρόπος σκέψης καμιά φορά είναι χρυσάφι. Οι σύνθετες αναλύσεις δεν είναι πάντα πανάκεια. Συχνά μπερδεύουν αντί να κάνουν ευκολότερη την ακτινογραφία ενός παίκτη, ενός αγώνα, ενός τουρνουά. Μία εξαιρετικά απλή σκέψη που μπορεί, λοιπόν, να κάνει κάποιος είναι η εξής: Υπήρξε ποτέ τουρνουά που να μην ανέδειξε παίκτη ή παίκτες; Που να επιβεβαίωσε, δηλαδή, μόνο όσα ξέραμε, να μην μας εισήγαγε νέα πρόσωπα στο παιχνίδι. Ποτέ. Πάντα είχαμε new entries σε τέτοια τουρνουά, Euro και μουντιάλ. Και δεν μιλάμε προφανώς για απόλυτους ρούκι, αλλά για πρωτοεμφανιζόμενους σε αυτό το επίπεδο. Πολλά υποσχόμενους ίσως, αλλά αδοκίμαστους. Που έλαμψαν!
Φέτος, αναρωτιέται κανείς, έχουμε τέτοιους; Η ομάδα, λέει αυτή η απλοϊκή σκέψη, που έχει εμπιστευτεί και επενδύσει στο νέο, στο άκοπο, στο φρέσκο, έχει τη μεγάλη ευκαιρία να δρέψει καρπούς. Και κάνεις μια σβέλτη αναζήτηση στο τι έχει παρουσιάσει κάθε ομάδα. Της 8άδας πια προφανώς.
Η Ιταλία παρουσίασε πολλούς παίκτες του μέσου όρου plus. Ούτε παικταράδες once of a lifetime που λένε και στο χωριό μου, ούτε εντελώς ρολίστες με περιορισμένες δυνατότητες. Παίκτες πάνω από το μέσο όρο, αλλά ιδιαίτερα καλά δουλεμένη ομάδα.
Το Βέλγιο κάτι έκανε. Ο Τόργκαν Αζάρ δεν είναι παιδάκι, κοντεύει μια δεκαετία βασικός στην Μπουντεσλίγκα. Αλλά σε μεγάλο τουρνουά πρώτη φορά παίζει. Και παίζει καλά. Ούτε και ο Λουκάκου είναι νέα παραγωγή. Αλλά αυτό το επίπεδο το φετινό! Ποιότητα και ωμή δύναμη συνδυασμένα με ιδιαίτερα ακονισμένο μυαλό.
Η Αγγλία έχει πράγματα να μας πει. Ξανά σε δεύτερο σερί τουρνουά. Και Ράις, και Λουκ Σο και σίγουρα τον Γκρίλις και τον Φοντεν με τον Φίλιπς! Ακόμα κανείς τους δεν είναι Γκασκόιν ή Οουεν και Σίρερ. Αλλά είναι νέοι, ονειρεύονται, έχουν δυνατότητες. Και είναι πολλοί!
Η Ουκρανία ρίχνει στο τραπέζι τον Γιάρεμτσουκ, αλλά δεν είναι ακριβώς new entry. Τον έχουμε ξαναδεί. Και έχει μείνει σχεδόν στάσιμος. Είναι όμως ή τώρα ή ποτέ η φατσούλα του. Μάλλον ο Ζιντσένκο είναι καλή πρόταση, αλλά τον ξέραμε ότι είναι άριστος μπακπ-χαφ από την Σίτι. Δεν μας φέρνει κάτι εντελώς νέο.
Η Τσεχία μας σύστησε καλύτερα τον Πάτρικ Σικ, ενδιαφέρον πρότζεκτ για στράικερ. Και η Δανία τον Ντόλμπεργκ. Που δεν είναι δα και κάτι τρομερό στη θέση του. Καλός. Αλλά ως εκεί.
Από την Ελβετία δεν είδαμε κάτι νέο, αλλά επιτέλους έκαναν όλη τη δουλειά οι έμπειροι. Και έπεσαν και πάνω σε Γαλλία με αυτοκτονικές τάσεις. Τόμπολα. Το μόνο νέο που σου φέρνει, είναι η τρομερή φιγούρα του Εμπολό! Ταχύς, εξαιρετικός στο χειρισμό, ασίστμαν, σκόρερ, παίζει πλάγια και κορυφή. Πολυθεσίτης παραγωγικά και εκτελεστικά. Αυτός, μάλιστα! Είναι “κάτι” που θα το συζητάμε για καιρό.
Και τέλος η Ισπανία. Με τον Μορένο Ζεράρδ που τον περιμέναμε πώς και τι να αγνοείται επιδεικτικά από τον Ενρίκε. Ενα ματς έβγαζε μάτια, αλλά έχασε πέναλτι και τον πέταξε έξω ο “λίγος” ομοσπονδιακός των “Φούριας Ρόχας”. Ο Πέδρι έχει τα φόντα να απασχολήσει για χρόνια ασφαλώς, αλλά άλλα νέα παιδιά δεν μπορεί να είσαι βέβαιος για το τι είναι ικανοί να πετύχουν, με Ενρίκε “ποιμένα” δεν πας πουθενά…
Ποια έχει περισσότερα να μας πει; Και μπορεί να κάνει τη διαφορά ως τον τελικό; Συγίστε και αποφασίστε. Εγώ λέω Βέλγιο…
email > info@tipsmaker.net
