Η κατάρα του να κυνηγάς τη μοίρα σου είναι υπαρκτή ή όχι; Το να τιμωρείται ο υπερφίαλος ή ο μίζερος ή ο κλάψας και ο γκρινιάρης είναι πραγματικότητα ή απλά κινείται στα όρια του υπερφυσικού, της λαϊκής πλάνης; Υπάρχει η κακή αύρα και η πρόκληση της τύχης του καθενός όταν αναίτια και μόνο για να δικαιολογήσει οποιαδήποτε άβολη κατάσταση σιχτιρίζει κι μουρμουράει το καθετί; Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις τίποτε από όλα αυτά, αν τα θεωρείς προλήψεις και άνευ σοβαρής βάσης χαζολογίσματα των χαμηλών λαικών στρωμάτων της ελληνικής επαρχίας, ο Βαγγέλης ο Μαρινάκης σε κάνει να αναρωτιέσαι Ρε μπας και;
Αμετροέπεια και υπερβολή χαρακτηρίζει τον ισχυρό άνδρα του Ολυμπιακού ώρες ώρες. Έχει φτιάξει μια ομάδα ευρωπαϊκή. Τέλος. Μην κοροϊδευόμαστε και εθελοτυφλούμε. Δεν ξεφεύγει πλεον, έχει ξεφύγει ο Ολυμπιακός. Μεταγραφές καλών παικτών πωλήσεις εκατομμυρίων, συνεχής παρουσία την άνοιξη στα ευρωπαϊκά νοκ άουτ. Είναι εκεί τέλος πάντων. Δεν έχει κάνει την υπέρβαση, αλλά τη μετάβαση από την μετριότητα στην ευρωπαϊκή οικογένεια την έχει κάνει. Πρόσκαιρα ή μόνιμα; Μένει να αποδειχτεί, πάντως είναι εκεί τώρα που μιλάμε. Και είναι τουλάχιστον άκομψο, για να μην πω γραφικό και για γέλια, να βγαίνει ο αφεντικός μιας ομάδας της ευρωπαϊκής οικογένειας, να κλαίγεται για ένα πέναλτι, για ένα φάουλ, για μια κάρτα κι ένα οφσάιντ. Να μιλάει για αλλοίωση αποτελέσματος.
Δεν θα εξετάσουμε αν όντως είχε δίκιο ο Μαρινάκης, που ΔΕΝ είχε. Όμως 90-10 τον έπαιξε τον Ολυμπιακό η Σίτι και ακόμα κι αν είχε δίκιο για τη φάση που μιλούσε ο Βαγγέλης, αλλοίωση αποτελέσματος δεν λες ότι έγινε. Είναι άκομψο ρε παιδί μου και προορίζεται μόνο για τα αυτια του οπαδικού σου κοινού, δεν προθέτει στη διοργάνωση, στο ποδόσφαιρο της οικογένειας που μπήκες. Μόνο αφαιρεί. Δεν είναι σούπερ λιγκ και ΕΠΟ η ΟΥΕΦΑ, δεν είναι “εμεις οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρεφα και καφέ και δεν βαριέσαι αδερφέ”. Το να βγαίνεις να κάνεις την κλάψα και το κομμάτι σου, είναι ασύνηθες. Δεν το κάνει άλλος. Και γίνεσαι η μύγα μέσα στο γάλα. Ξεχωρίζεις αρνητικά.
Κόντρα στη Μαρσέιγ ολοφάνερα ο Ολυμπακός μπορούσε να έχει πάρει καλύτερο αποτέλεσμα. Ακόμα και διπλό. Επηρέασε κάπως η κλάψα και η μιζέρια που έβγαλε ο Μαρινάκης; Θα ήταν υπερβολή να ισχυριστώ πως ναι, με βεβαιότητα. Θα ήταν και κουταμάρα να βάλω φαρδιά πλατιά την τζίφρα μου με σιγουριά πως, όχι. Μπορεί στην Ελλάδα να είναι όλοι μαθημένοι σε δηλώσεις επί δηλώσεων κλάψα και μιζέρια, να μην δίνει κανείς σημασία σε μία ακόμη γκρίνια, αλλά στην Ευρώπη, στην UEFA αυτά δεν το ξέρουνε. Και ακούγεται κάπως, παράφονα και υπερβολικά αυτό το ξέσπασμα του Μαρινάκη, όταν μάλιστα δεν έχει και σοβαρή, βάση στερείται ερείσματος. Που και πάλι υπερβολή θα ήταν, τελοσπάντων όμως άλλο είναι μία υπερβολή με αιτία κι άλλο ένα παντελώς αναίτιο ξέσπασμα.
Ο Ολυμπιακός αδικήθηκε στη Μασσαλία. Ας είμαστε ξεκάθαροι. Αλλά για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, ο Ολυμπιακός πρώτα από όλα αδικείται από το ίδιο του το αφεντικό. Αδικείται από την ίδια την αμετροέπεια του μεγαλομετόχου του, ο οποίος δεν εννοεί να καταλάβει ότι δεν παίζει στην Κολοπετινίτσα αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο την μπάλα του. Και αδυνατεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις και τη σοβαρότητα που επιβάλλονται στην περίπτωση. Ευτελίζοντας έτσι την ομάδα του, το προϊόν και φυσικά τον ίδιο τον εαυτό του. Ως ποτέ; Μόνο ο ίδιος γνωρίζει και πιθανότατα οι –κακοί– συμβουλάτορές του. Που αντί να τον νουθετούν, τον αφήνουν να εκτίθεται και να εκθέτει και το κλαμπ. Που αυτό είναι και το χειρότερο έτσι; Γιατί ο κάθε Μαρινάκης έρχεται κι παρέρχεται. Ο Ολυμπιακός μένει. Ή όπως έλεγε κάποτε ο Ρίνγκο (ένας είναι), το μοναστήρι να ‘ν’ καλά και από καλόγριες….
email > info@tipsmaker.net
