Ο Μάρτινς στον Ολυμπιακό αμφισβητείται, ο Ουζουνίδης στην ΑΕΚ πήγε καβάλα στο άλογο αλλά ήδη κούνησε μαντίλι και ο αντικαταστάτης του, ο Μανόλο Χιμένεθ ήδη αμφισβητείται. Και η επισφάλεια στον πάγκο δεν είναι ασφαλώς ελληνικό “προϊόν” μόνο. Η Ρεάλ άλλαξε προπονητή και τώρα ο Σολάρι παίζει μπάλα, ενώ ακόμα και ο πολύς Ζοσέ Μουρίνιο έφυγε κακήν κακώς από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ!
Για άλλη μία φορά αναδεικνύεται ο βαθμός δυσκολίας που για τους σύλλογους η προσπάθεια εξεύρεσης του προπονητή του ικανού να ανεβάσει την ομάδα στο επίπεδο επίτευξης των στόχων της! Ειδικά στις μέρες μας που ο προπονητής δεν είναι απλά γυμναστής κι αφεντικό στον αγωνιστικό χώρο μόνο, αλλά μια πιο ευρεία έννοια. Και μάνατζερ και πρόεδρος και γενικός αρχηγός και απόλα!
Κυρίως, δε, διαχειριστής ανθρώπινου δυναμικού είναι ο σύγχρονος προπονητής και οφείλει να γνωρίζει πολύ καλά τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ποδοσφαίρου και τις ιδιαιτερότητες που έχει η ομάδα στην οποία εργάζεται. Από αυτόν περνούν τα πάντα. Τα χρήματα που έχει στη διάθεσή του να ξοδέψει, τη στρατηγική στην οποία θα πρέπει να εργαστεί ώστε να περαιώσει στόχους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, καθώς και την ποιότητα ποδοσφαιριστών όχι μόνο σε δεξιότητες μα και σε χαρακτήρα. Τουλάχιστον για τα δύο πρώτα παίρνει κατευθύνσεις από το διοικητικό συμβούλιο και για το τρίτο μετρά το ταλέντο του στο να μπορεί να κρίνει και να προκρίνει παιδιά που θα του φτιάξουν την ομάδα, έστω που δεν θα του την χαλάσουν!
Από εκεί και πέρα, το πόσο εύκολα μπορεί να επικοινωνήσει με τους υφιστάμενούς του είναι το στοιχείο που θα τον ανεβάσει ή θα τον κατεβάσει επίπεδο. Είναι θέμα προσωπικότητας. Και δεν αναφέρομαι την ώρα που βρίσκεται στον πάγκο και προσπαθεί να διαβάσει το παιχνίδι ή κάνοντας τις αλλαγές που πρέπει, αλλά όλα τα άλλα στη διάρκεια της εβδομάδας.
Ένα από τα μεγάλα κλαμπ που μπορεί να δοθεί ως παράδειγμα για τον τρόπο λειτουργίας του είναι ίσως η Μπάγερν Μονάχου, που σε όλες τις θέσεις για τις σημαντικές αποφάσεις έχει ανθρώπους που όχι μόνο έπαιξαν ποδόσφαιρο αλλά έφτασαν και στο κορυφαίο επίπεδο. Με τίτλους που οι νεότεροι ζηλεύουν, σέβονται, υπολήπτονται.
Και ενδεικτικός παράγοντας για τον τρόπο λειτουργίας μίας ομάδας, είναι ο βαθμός ικανότητας του επικεφαλής των Ακαδημιών για να εξελίσσει τους ποδοσφαιριστές. Να τους φέρνει σε επίπεδο ετοιμότητας να φτάσουν να διεκδικούν θέση στη πρώτη ομάδα (όπως κάνει ο Δώνης στον Παναθηναϊκό, τηρουμένων των αναλογιων).
Εκεί, λοιπόν, πέραν του αναγκαστικού παραδείγματος του Παναθηναϊκού, που η ανάγκη των έκανε να στραφεί στα νιάτα και την παραγωγή παικτών, οι δικές μας ομάδες όχι απλά πάσχουν, μα είναι μίλια πίσω από τον διεθνή ανταγωνισμό! Όταν οι Άγγλοι ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια και βγάζουν παράλληλα πιτσιρικαρία απευθείας για την πρώτη ομάδα, είναι αυτοκτονικό οι ελληνικές που μετράνε το πενηνταράκι, να μην μας συστήνουν νέα ονόματα παρά μόνο να αγοράζουν -συνήθως αμφιβόλου αξίας- παίκτες από το εξωτερικό.
Με λίγα λόγια, η δουλειά ενός προπονητή δεν είναι μόνο η πρώτη ομάδα. Είναι σημαντική βέβαια και αυτή, αφού πρόκειται για τη βιτρίνα, για το εργοστάσιο παραγωγής επιτυχιών, αλλά ο καλός μάνατζερ είναι εκείνος που με τις ενέργειές του αυξάνει την αξία του συλλόγου που εργάζεται, όχι απλώς ξοδεύει λεφτά για μετεγγραφές. Αν δε βγαίνουν παιδιά από τις Ακαδημίες, τότε το συμβούλιο μόνο ξοδεύει και αυτό δεν μπορεί να είναι καλό μήνυμα για το μέλλον. Γιατί το χρήμα στερεύει, το έμψυχο δυναμικό, όχι!
Το θες και σε ευρύτερη εικόνα το παράδειγμα. Να φύγουμε από τον Παναθηναϊκό, τον Δώνη και τα πιτσιρίκια του; Δες τη Γιουνάιτεντ, που λέγαμε πριν. Η μεγάλη διαφορά του Μουρίνιο με τον Σερ Αλεξ, ποια ήταν; Πως ο Πορτογάλος δεν εξέλιξε κανέναν από τους μικρούς της Γιουνάιτεντ (μην έκαψε και κάναν δύο) σε αντίθεση με τον Σκωτσέζο που έφερε στα πράγματα τρεις διαφορετικές γενιές, οι οποίες δεν μπήκαν απλά στην ιστορία του κλαμπ, την έγραψαν!
email > info@tipsmaker.net
