Κάποτε 39 νεκροί και 300-400 τραυματίες, δεν ηταν αρκετοί για να αναβληθεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. ΟΚ, ήταν τελικός Τσάμπιονς Λιγκ, τέλος πάντων Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης όπως το λέγανε τότε. Αλλά, διάβολε, 39 ψυχές ήταν αυτές. Μεταξύ των οποίων και παιδιών 11, 17, 20 ετών. Και πήγαν στο Βέλγιο για να δουν έναν τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Ε, δεν γύρισαν ποτέ. Και το ίδιο βράδυ παίχτηκε μπάλα. Ενας τελικός που κρίθηκε από ένα μουσαντένιο πέναλτι. Κι από ακόμα ένα που ήταν κραυγαλέο. Αλλά ο ρέφερι δεν το σφύριξε ποτέ.
Χέιζελ, 1985. Πέρασαν κιόλας 35 χρόνια από μία ανείπωτη τραγωδία. Από το βράδυ που η θυσία 39 ανθρώπων στάθηκε αφορμή να αλλάξει η Ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Γιατί έκτοτε, το ποδόσφαιρο στη Νησί δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Οχι, δεν βρέθηκαν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί. Οχι για τη δικαιοσύνη τουλάχιστον. Συλλάβανε 30-35 οπαδούς της Λίβερπουλ, ως αρχιυποκινητές των επεισοδίων. Τους αναγνώρισαν στο βίντεο την ώρα που έκαναν το ντου στην πλευρά της θύρας Ζ όπου κάθονταν Γιουβεντίνοι και ουδέτεροι Βέλγοι. Αλλά αυτοί, οι μεθυσμένοι Αγγλοι ήταν οι μόνοι φταίχτες;
Οι Βέλγοι αστυνομικοί απουσίαζαν. Στον αριθμό που θα έπρεπε τουλάχιστον. 60.000 χιλιάδες κόσμου, ενθουσιασμός, μπύρα από το πρωί, και έλλειψη φόβου που συνεπάγεται η μέθη. Πώς να τους κρατήσουν 100-200 φύλακες της τάξης; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Οι κανόνες ασφάλειας στο Στάδιο απουσίαζαν. Ενα γκρεμίδι έτοιμο να πέσει ήταν το Χέιζελ τω καιρώ εκείνω. Κλώτσαγαν, σου λέει, τους τσιμεντόλιθους οι Αγγλοι που δεν είχαν εισιτήρια και ανοιγε τρύπες ο τοίχος. Και σκαρφαλωναν στην θύρα Χ που παραγέμισε. Και όταν η ζέστη, η μπύρα, το αλκοόλ, η παράνοια του κυπελλου έκαναν τη δουλειά τους, πλέον ήταν τόσοι μέσα στην Χ που η θύρα Ζ δεν ήταν μόνο η “φωλιά των μισητών Ιταλών” αλλά και ένας μίνι παράδεισος για να ανασάνουν.
Οταν οι Ιταλοι και Βελγοι κυνηγημένοι απο τον όχλο υποχώρησαν στον τοίχο που χώριζε την Ζ από τις κεντρικές θύρες ο σάπιος πλήθινος τοίχος κατέρρευσε. Ετσι χάθηκαν 39 ψυχές. Πού πήγαν; Στο γήπεδο για έναν τελικό. και δεν γύρισαν σπίτι ποτέ. Και το ίδιο βράδυ ο Πλατινί πανηγύριζε ένα τρόπαιο από μουσαντένιο πέναλτι. Που πολλοί είπαν χαρίστηκε στη βέκια σινιόρα. Ως “αντιδωρο” για τις χαμένες ψυχές. Πόσο φτηνά τις κοστολόγησαν…
email > info@tipsmaker.net
