Το γκολ του Πιέρ Πογκμπά και η νίκη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο παιχνίδι κόντρα στην Μπέρνλι το βράδυ της Τρίτης δεν ήταν ένα οποιοδήποτε γκολ. Με αυτό το τέρμα του Γάλλου διεθνούς, του υπεραστέρα στην σύνθεση της, η Γιουνάιτεντ έπιασε κορυφή. Μάλιστα έχοντας ίδιο αριθμό αγώνων με την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ προηγείται με τρεις πόντους και το επόμενο δεκαπενθήμερο θα είναι απόλυτα κρίσιμο για την έκβαση της χρονιάς.
Από μεθαύριο και σε διάστημα 15 ημερών, δηλαδή ως το τέλος του Ιανουαρίου, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα συναντήσει την Λίβερπουλ δύο φορές. Μία για το πρωτάθλημα και μία για το κύπελλο. Εάν ο Όλεγκ Γκούναρ Σόλσκιερ καταφέρει να φέρει βόλτα τον Γιούργκεν Κλοπ και την ομάδα του, τότε θα έχει κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για την οριστική επιστροφή στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Και όταν λέμε ότι έχει πιάσει κορυφή η Γιουνάιτεντ, μην σου μοιάζει τόσο σύνηθες όπως την περασμένη δεκαετία. Όχι, η Μάντσεστερ δεν είναι αυτή που ήταν επί εποχής σερ τσίχλα. Για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται, για να αντιληφθεί το μέγεθος του επιτεύγματος κανείς, θα πρέπει να σημειωθεί το εξής φοβερό: Τελευταία φορά που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οδηγούσε την κούρσα της Πρέμιερσιπ μήνα Γενάρη, τόσο βαθιά μέσα στην εξέλιξη της χρονιάς, ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ οχτώ χρόνια πριν. Στον ποδοσφαιρικό θεό που πιστεύετε από την εποχή Φέργκιουσον και ως σήμερα η Γιουνάιτεντ δεν έχει καταφέρει ποτέ να βρίσκεται πρώτη στη βαθμολογία σε αυτή τη χρονική στιγμή. Και δεν πέρασε ένας ούτε δύο ούτε τρεις αλλά αρκετοί οι προπονητές. Και εγνωσμένης αξίας παρακαλώ όχι τίποτε λιμά.
Στην άκρη του πάγκου της λαοφιλούς ομάδας μετά τον Φέργκιουσον και μέχρι να αναλάβει την τεχνική ηγεσία ο Νορβηγός δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο, έκατσαν τέσσερις προπονητές. Από τον Ντέιβ Μόγιες, επιλογή του ίδιου του σερ Τσίχλα, μέχρι τον μύθο των εξτρέμ της Γιουνάιτεντ, τον Ράιαν Γκιγκς. Και από τον περίεργο, ιδιόρυθμο, αλλά επιτυχημένο όπου δούλεψε Ολλανδό Λουίς φαν Χαλ, μέχρι τον special one, τον ένα και μοναδικό Ζοσέ Μουρίνιο.
Και όταν φυσικά αναλάμβανε, δύο χρόνια πριν ακριβώς, την τεχνική ηγεσία ο Σόλσκιερ, η συντριπτική πλειονότητα των φίλων της Γιουνάιτεντ ακούμπησαν σε αυτόν τις ελπίδες τους για ανάκαμψη, όχι όμως ότι το πίστεψαν κιόλας. Ούτε το ειδικό βάρος είχε ούτε την εμπειρία από μία ομάδα του μεγέθους της Γιουνάιτεντ. Καλή και η Μόλντε αλλά σε κάθε περίπτωση μία Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ζυγίζει άλλους τόνους.
Και όμως ήταν γραφτό επί ημερών Σόλσκιερ η Γιουνάιτεντ να σκαρφαλώσει εκ νέου στην κορυφή της βαθμολογίας. Και να προβάλλει πλέον ως ένα εκ των μεγάλων φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Αν θα το καταφέρει δεν μπορεί κανείς να το προεξοφλήσει. Πάντως σίγουρα ο Σόλσκιερ έχει ήδη καταφέρει ότι δεν μπόρεσαν οι δύο από τους 6-7 τελευταίους προπονητές πρωταθλητές Ευρώπης. Και αυτό αναμφίβολα του πιστώνεται.
Εδώ που έχουμε φτάσει λοιπόν καλό θα είναι να σημειωθεί ότι τα φράγκα δεν είναι αυτά που κάνουν φέτος κουμάντο στην Πρέμιερσιπ. Η χρονιά των προπονητών είναι η φετινή. Του Σόλσκιερ, του Κλόπο, του Μουρίνιο στην Τότεναμ, γιατί όχι του Καρλίτο Αντσελότι στην Έβερτον. Εσκεμμένα δεν περιλαμβάνεται στην τριάδα τετράδα ο Πεπ Γουαρδιόλα. Αφού η Σίτι εξακολουθεί να έχει τρομερό μπάτζετ για να διαχειρίζεται ο εκάστοτε προπονητής της. Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά σίγουρα άλλη είναι η γλύκα να παίρνεις κούπα, ή έστω να την διεκδικείς, με έναν εκ των πρωταγωνιστών τον δεκαεννιάχρονο Γκρίνγουντ, η τον Σκωτσέζο ΜακΤόμινεϊ και άλλο να έχεις ψωνίσει Μαρέζ, Στέρλινγκ, να έχεις στον πάγκο τον Αγουέρο, και τον Ντε Μπρόινε. Οχι;
email > info@tipsmaker.net
