Ας μην ειμαστε απαιτητικοί. Να περιμένουμε από την κάθε ομάδα μόνο ό,τι μπορεί δυνητικά να μας προσφέρει και να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν μπορεί, παράδειγμα, να περιμένεις τρεξίματα, αντοχές και κάργα αθλητικό παιχνίδι από μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό. Όποιος – καλώς η κακώς – αποφασίσει να επενδύσει στην εμπειρία και την κλάση μεγαλύτερων σε ηλικία παικτών, πάρα στην φιλοδοξία νεαρών. Αυτό σημαίνει ότι σε κάποια παιχνίδια θα υπάρχουν μαγικές πάσες σαν την κάθετη του Χάμες Ροντρίγκες στο προτελευταίο ματς, ή σέντρες-ξυράφια σαν αυτές που μπορεί να βγάλει ο Μαρσέλλο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα περιμένεις να δεις τρεξίματα, πίεση στα τρία τέταρτα του γηπέδου, ασφυξία του αντιπάλου και πάθος για μπάλα σαν αυτή που θα περίμενες από εικοσιδυάχρονους φέρελπεις ποδοσφαιριστές.
Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που εξυπηρετεί ο ΠΑΟΚ όποιος κατέβει και σε ένα από τα πιο μεγάλα ντέρμπι της χώρας, σίγουρα το μεγαλύτερο δικό του ντέρμπι, ακόμα μεγαλύτερο και απ’ αυτό με τον Άρη. Πήγε λοιπόν στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ και έπαιξε με ένα σωρό πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα ο Λουτσέσκου. Ασφαλώς δεν θα μπορούσε να περιμένει από αυτούς την διαχείριση την κορυφαία που θα είχαν οι βετεράνοι τύπου Βιερίνια, Μαρσέλο, Χάμες. Αλλά 100% περίμενε -και τελικά πήρε- πάθος για νίκη αξεπέραστο, πάρα πολλά τρεξίματα σε σημείο που να σκάει ο αντίπαλος και να υποπίπτει σε λάθη που τελικά έδωσαν στον ΠΑΟΚ το διπλό. Και μπορούσε και μεγαλύτερη νίκη ο ΠΑΟΚ που έβγαλε την γλώσσα των παικτών του Ολυμπιακού σαν …γραβάτες και αυτό φάνηκε και από την ελάχιστη συνδρομή του Σωκράτη, μεταξύ άλλων, στο παιχνίδι της ομάδας του.
Και υπάρχει και η μέση οδός. Αυτή που έχει υιοθετήσει ο Παναθηναϊκός, ο Άρης και η ΑΕΚ. Τρεις ομάδες οι οποίες τυχαία ή όχι είναι αυτές οι οποίες παίζουν ως τώρα την καλύτερη μπάλα και διεκδικούν ολοφάνερα με μεγαλύτερες αξιώσεις την διάκριση. Αυτό που η καθεμιά από αυτές τις ομάδες έχει θέσει ως διάκριση. Ο Παναθηναϊκός τον τίτλο, το ίδιο και η ΑΕΚ, σίγουρα κάτι που σκέφτεται και ο Άρης ο οποίος όμως σε κάθε περίπτωση θέλει ένα πλασάρισμα στην τριάδα πάνω απ’ όλα.
Αυτά δεν ισχύουν μόνο για τις ελληνικές ομάδες αλλά και για τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Από την Ρεάλ Μαδρίτης που αποφάσισε να κάνει ανανέωση κρατώντας όμως 3-4 πυλώνες εμπειρίας στο ρόστερ της, μέχρι τη Γιουνάιτεντ που έκανε πιο δραστική αλλαγή πλάνου και το πληρώνει χρόνια τώρα με χαμηλά πλασαρίσματα και ήττες που έχουν ήδη στιγματίσει το αγωνιστικό της προφίλ.
Οχι πως ένα εναλλακτικό πλάνο όπως αυτό, φερειπείν, του Ολυμπιακού, δεν μπορεί να πετύχει. Οχι. Μπορεί να πάρεις πάικτες της μιας, των δύο σεζόν. Και να διεκδικήσεις έναν στόχο. Και μετά να ξεκινήσεις αναδόμηση. Αυτό ίσως πετύχει. Αλλά 9/10 φορές όταν επενδύσεις σε εμπειρία και μεγάλης ηλικίας παίκτες, κινδυνεύεις να πέσεις πάνω σε χορτάτο ποδοσφαιριστή που δεν θα έχει κίνητρο πια. Υπάρχουν, για να καταλάβεις, οι Μπεγκ που έρχονται να αναγεννήσουν την καριέρα τους. Υπάρχουν οι Ζιλμπέρτο που η μπαίνει φωτογραφία τους στα λεξικά πλάι στο λήμμα “επαγγελματίας”. Και υπάρχουν και οι Φλάβιο Κονσεϊσάο ή οι Ζούλιο Σέζαρ. Της αρπαχτής, του πάμε να τσιμπήσουμε ένα μισθό κι ένα συμβολαιάκι παραπάνω. Οταν επενδύσεις σε αυτούς, 9/10 φορές θα καείς. Και 1/10 φορές θα σου κάτσει κέντα σαν τον Ζιλμπέρτο ή τον Ριβάλντο. Ρισκάρεις; αλλοι ναι, άλλοι όχι. Τα αποτελέσματα πάντα θα είναι εκεί να κρίνουν κατά περίπτωση…
email > info@tipsmaker.net
