Διαθέτει άποψη και δεν διστάζει να την πει δημόσια, διαθέτει χιούμορ και δεν διστάζει να αυτοσαρκαστεί, διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και δεν χρειάζεται να την επιδεικνύει, διαθέτει και γνώσεις, πολλές γνώσεις για το ποδόσφαιρο. Και διαθέτει κάτι ακόμη, που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με λόγια… Σαν να γεννήθηκε για να τον αγαπούν!Τον αγάπησαν μέχρι λατρείας στη Μάιντς και 20.000 κόσμος τον αποθέωσε στο τελευταίο παιχνίδι που κοούτσαρε την ομάδα το 2008, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του για να τον αποχαιρετήσουν.
Τον λάτρεψαν με πάθος στην Ντόρτμουντ και όταν το 2015 ανακοίνωσε ότι αποχωρεί μετά από επτά χρόνια για να αναλάβει την ομάδα μου τη Λίβερπουλ, όχι μόνο δεν του κράτησαν κακία, αλλά του χάρισαν μια αλησμόνητη βραδιά, όταν το γεμάτο από 80.000 κόσμο στάδιο Βεστφάλεν άρχισε να τον χειροκροτεί κι αυτός βρέθηκε στη μέση του γηπέδου, να κοιτάζει στο μάτριξ σαν χαμένος, το βίντεο που του είχε ετοιμάσει η γερμανική ομάδα για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη της για την προσφορά του και να του πει το δικό της «αντίο». Εκεί, μέσα στο ημισκόταδο από τους σβησμένους προβολείς του σταδίου, έδειξε άλλη μια πτυχή του εαυτού του… Το ότι προσπαθεί με αμήχανο και εντελώς αποτυχημένο τρόπο να κρύψει τα δάκρυά του!
Είναι αυτός που δεν διστάζει σε κάθε ευκαιρία να κατακεραυνώνει τη νεοφιλελεύθερη στροφή που έχει πάρει η ΕΕ, να μιλάει ανοιχτά για την Αφρική, για τον Αμαζόνιο, για τη δικτατορία των ΜΜΕ και είναι επίσης αυτός που όταν σε μια συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε τι τον εκνευρίζει αφόρητα, απάντησε το να βλέπει κάποιους να θεωρούν το ποδόσφαιρο τόσο σημαντικό, τη στιγμή που άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα.
Και τέλος είναι πρώτος αυτός που στην πρώτη προπόνηση της ομάδας μετά την καραντίνα, ζήτησε από τους ποδοσφαιριστές του να γονατίσουν στη μέση του γηπέδου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους διαδηλωτές στις ΗΠΑ και στο κίνημα «Black Lives Matter».Μπορεί να συζητάει με την ίδια άνεση για τον Γκέτε, τον Σαίξπηρ και για το γκολ που πέτυχε ο Γκαρίντσα στο Μουντιάλ του 1962.
Με παρουσιαστικό που θυμίζει καθηγητή αγγλικής λογοτεχνίας σε προοδευτικό πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αλλά και με ξαφνικές εκρήξεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, που θυμίζουν οπαδό σε εξέδρα επαρχιακής ομάδας, ο 53χρονος Γερμανός από τη Στουτγκάρδη είναι ένα κράμα διανοούμενου μποέμ και μπαλαδόφατσας!
Η μοίρα το θέλησε να οδηγήσει την ομάδα μου πmρώτα στην κορυφή της Ευρώπης με την κατάκτηση πέρυσι του Τσάμπιονς Λιγκ και μετά στην κορυφή της Αγγλίας με την κατάκτηση φέτος του πρωταθλήματος.Tell the world… We are Liverpool, Champions of England! Τριάντα χρόνια περιμέναμε αυτή τη στιγμή κι ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ να τον αποχαιρετήσουμε, όπως συνέβη στις δύο προηγούμενες ομάδες του.
Τον λένε Γιούργκεν Κλοπ και πλέον το όνομά του μπορεί να τοποθετηθεί με την ίδια χρυσή γραμματοσειρά δίπλα σε αυτά του Μπιλ Σάνκλι και του Μπομπ Πέισλι.
You’ll Never Walk Alone αγαπημένε Γιούργκεν!
email > info@tipsmaker.net
