Σπάνιο είναι ένας παιχταράς μεγάλος να γίνει εξίσου μεγάλος προπονητής. Πόσες φορές έχεις δει αυτό να συμβαίνει; Θέλεις να μετρήσουμε παρέα μερικούς παιχταράδες με βαριές μπάλες οι οποίοι προπονητικά είτε χάθηκαν είτε δεν ξεπέρασαν ποτέ την μετριότητα; Πρώτος και καλύτερος ο αείμνηστος Ντιέγκο Μαραντόνα. Παντού δοκίμασε. Από τις ομάδες στις οποίες λατρευτηκε σαν θεός. Την Νάπολι, την Μπόκα και την Αργεντινή. Πουθενά δεν έφτασε απλά να πείσει ότι ίσως μπορούσε να σταθεί σε ένα ανεκτό επίπεδο. Από την Νάπολι ούτε καν θυμούνται ότι πέρασε προσπαθώντας να γίνει προπονητής της και δεν έκανε καν ένα επίσημο παιχνίδι, στις δοκιμές κόπηκε και κάηκε. Συμβολικά ο ρόλος του περιορίστηκε σε αυτόν του συμβούλου και τεχνικού διευθυντή. Και έμελλε να προσπαθήσει να εδραιωθεί στην εθνική Αργεντινής, όπου ανέκαθεν ήταν ένα πραγματικό σύμβολο. Εκεί, πράγματι, έπαιξε το ρόλο του προπονητή. Αν πέτυχε, όμως; Ούτε καν. Δεν μπορούσε να στήσει στρατηγικά τις ομάδες του διότι στο μυαλό του Ντιέγκο πάντα υπήρχαν αυτά τα οποία ο ίδιος μπορούσε να κάνει. Αυτά ζητούσε. Ε, αυτά δε γίνονταν, δεν ήταν δυνατόν να γίνουν από παίκτες της σειράς. Διότι ο ίδιος παίκτης της σειράς δεν υπήρξε ποτέ.
Μήπως πέτυχε σαν προπονητής ο Λόταρ Ματέους; Ο εμβληματικός αρχηγός της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γερμανίας τη δεκαετία του 80; Από ομαδούλες σε ομαδίτσες εργάστηκε και το μεγάλο βήμα από τον πάγκο δεν μπορούσε να το κάνει ποτέ. Πάντα ήταν η σκιά του ηγετικού χαφ της νασιονάλμανσαφτ.
Μήπως ο Ντανιέλ Πασαρέλα; Ακόμα μία περίπτωση μεγάλου ποδοσφαιριστή όποιος προπονητικά έμεινε στη σκιά του …παικτικού του εαυτού.
Και μπορούμε να μετράμε πολλούς που δοκίμασαν μετά την καρδιά τους σαν παίκτες να ακολουθήσουν το δρόμο του coach. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ήτανε στο ανεκτοί σαν προπονητές και σε αυτούς προσωπικά δεν θα συμπεριελάμβανα ούτε καν τον Ζινεντίν Ζιντάν. Σε άλλη ομάδα θα ήθελα να δω τον Ζιζού αν θα τα κατάφερνε και όχι στην Ρεάλ των πολλών αστέρων και των δεκάδων εκατομμυρίων budget. Που και εκεί, για να λέμε την αλήθεια, μία χρόνια τα πήγε καλά. Μετά πνίγηκε στην υποχρέωση νίκης και κατάκτησης πρωταθλήματος.
Για να μην πάμε στη Γαλλία όπου θεωρείται μεγάλος προπονητής ο Ντιντιέ Ντεσάν. Όχι. Δεν είναι μεγάλος προπονητής, απλά συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς οι οποίοι θεωρούνται εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν είναι του πεταματού, αγγίζει τον μέσο όρο και αποτελεί μια καλή περίπτωση για ομάδες μικρομεσαίες ή μικρομεγάλες που διεκδικούν ενίοτε μια καλή ευρωπαΐκή πορεία. Άντε γεια προπονητής αξιώσεων που θα αφήσει ιστορία στο ποδόσφαιρο με τα συστήματα και τις τεχνικές του; Ας γελάσουμε.
Τέτοια περίπτωση, προπονητή ο οποίος μπορεί να πιάσει το μέσο όρο άντε και λίγο πάνω από αυτόν, είναι και ο Γκουαρδιόλα. Άσε που τον έκαναν θεό επειδή του έλαχε ο πρώτος λαχνός του πρωτοχρονιάτικου λαχείου και θήτευσε ως κόουτς στην Μπαρτσα των κοντών και του τίκι τακα. Και καπάκι από εκεί στην Μπάγερν Μονάχου που είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί ακόμα κι αν παίξει με τους εφήβους. Και ακολούθως στην Σίτι των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που του έφερναν στο ρόστερ του τον αφρό του αφρού από ποδοσφαιριστές. Παραγωγή μηδέν. Μόνο κατανάλωση ο Πεπ. Αλλά ανίκανος δεν είναι. Έχει αποδείξει ότι μπορεί μια χαρά να εκμεταλλευτεί τα εργαλεία που θα του δοθούν.
Και έχεις και το Ρούνεϊ. Που κοροϊδεύει την κοινωνία και το παίζει προπονητής από πρόπερσι στην Nτέρμπι Κάουντι. Και τώρα που η Έβερτον, η ομάδα που τον έκανε ποδοσφαιρικά άνθρωπο, αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία να γίνει και προπονητικά άνθρωπος, αυτός της γύρισε την πλάτη. Και δεν θα καλείτο να διαδεχθεί κανα προπονητικό μεγαθήριο για να εκτεθεί. Τον Ράφα Μπενίτεθ θα αντικαθιστούσε, που γελάγανε μαζί του και τα αρμοκάλυπτα στο Μέρσισαϊντ. Αλλά ο κύριος Γουέιν προτίμησε τις μπύρες και την ανεμελιά της Κάουντι. Ακόμα ένας παικταράς, ο οποίος στοιχηματίζω από σήμερα ότι θα μείνει στην προπονητική μετριότητα στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί όταν δεν έχεις φιλοδοξίες, δεν έχεις και μέλλον…
email > info@tipsmaker.net
