Αν έλεγες πριν από μερικά χρόνια ότι θα κληρωθεί σε ευρωπαϊκή διοργάνωση ο Άρης να αντιμετωπίσει την Αστανά και όχι απλά θα είναι το μεγάλο αουτσάιντερ αλλά θα έχει μισό αποκλειστει από το πρώτο παιχνίδι, θα σε περνάνε με τις πέτρες. Και όμως να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μία ελληνική ομάδα, μάλιστα από αυτές που διαφήμιζαν αήττητα και βαριές φανέλες στην Ευρώπη, αποτελεί ένα ούτε καν μικρομεσαίο ευρωπαϊκό μέγεθος. Και αυτό δεν είναι η εξαίρεση ούτε ψυχή σε καμία περίπτωση την ομάδα του Άρη και τον προγραμματισμό της. Είναι ένα μόνο φαινόμενο από αυτά που πλέον επικρατούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και έχουν συνδυαστεί με το απίθανο. Μετά το 2004, την κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτό όχι μόνο δεν άδραξε την ευκαιρία για να κάνει το βήμα παραπάνω, αλλά έκανε πρώτα το βήμα παραπέρα και το παραπέρα ήταν το κενό ο γκρεμός.
Ο Παναθηναϊκός στα χέρια του Γιοβάνοβιτς επιδιώκει να ξαναενδυθει τον ευρωπαϊκό του μανδύα. Να βάλει το κουστούμι που φορούσε όταν όλοι τον αποκαλούσαν πρέσβη. Πριν γίνει της πλάκας ιστορία και ο καλύτερος πελάτης της Λαμίας και άλλων ομάδων τις οποίες καν δεν έβλεπε ένας απλά σοβαρός παλιός Παναθηναϊκός.
Και όσο ανεβαίνεις ψηλότερα το πράγμα δεν καλυτερεύει. Τουλάχιστον όχι ουσιαστικά. Διότι πηγαίνοντας, ας πούμε, στο στρατόπεδο της ΑΕΚ βλέπεις μία ομάδα που τουλάχιστον οικονομικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον Παναθηναικο του Αλαφούζου είτε τον Άρη του Καρυπίδη. Και όμως, κορυφαιες της μεταγραφικες ανησυχιες είναι η επιστροφή του Λιβάγια το αιώνιο θέμα Αραούχο κι αυτός ο… κάλος που λέγεται Βρανιες. Και όλα αυτά λίγους μήνες πλέον πριν μπεις στο καινούργιο της γήπεδο. Που πας, ρε τίγρη, με Βρανιες στην Αγιασοφιά; Θα δακρυσουνε τα θεμέλια…
Και μόνο στο στρατόπεδο των αιωνίων και…ασπονδων φίλων Σαββίδη και Μαρινάκη τα πράγματα είναι ελαχίστως καλύτερα. Όχι πολύ, αλλά σαφώς καλύτερα. Σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας να δυναμώσουν τουλάχιστον δύο από τις τρεις προαναφερθείσες ομάδες και να πάψουμε να έχουμε πρωτάθλημα τεσσάρων ταχυτήτων. Διότι αυτό έχουμε τέσσερις ταχύτητες. Τους δύο πρώτους, δυο τρεις πίσω τους, αλλους 4-5 που παλεύουν για μια δυο θέσεις στον ήλιο και όλους τους άλλους να δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα επιβίωσης. Πως; Είτε προσδεδεμένη σε κάποιο άρμα, είτε κάνοντας όλο τον κόσμο, Ευρώπη και Ασία, να γελάει με τα αποτελέσματα τους.
email > info@tipsmaker.net
