Τα περιστατικά για τη ζωή του Ντιέγο αμέτρητα αυτές τις πρώτες 24 ώρες από τον αδόκητο χαμό του πίμπε ντ’ ορο. Πίμπε ντ’ όρο. Τι παρατσούκλι κι αυτό. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που θυμάμαι να έχει χαρακτηριστεί “χρυσό παιδί”. Αυτό ήταν ο Ντιέγο, ένα χρυσό παιδί. Και παιδί παρέμεινε μέχρι την τελευταία του πνοή.
Θα δεις γραμμένες εκατομμύρια λέξεις, αλλά δεν θα βρεις τα στραβά του, μόνο τις χρυσές σελίδες. Το φιλικό που πλήρωσε από την τσέπη του για ένα παιδακι. Την επίσκεψη στο Βατικανό και τα “πούλα τα γαμημένα χρυσά ταβάνια αν αγαπάς τα παιδιά” που είχε απευθύνει στην καθολική εκκλησία.
Τα χρυσά γκολ, τις εποχές που πήγε μεταγραφή στη …Λάρισα της Ιταλίας και την μετέτρεψε από μια καλή επαρχιακή ομάδα σε πρώτο βιολί του καμπιονάτο, σε απόλυτη πρωταγωνίστρια, σε τροπαιούχο ευρωπαϊκού τίτλου.
Τις θριαμβευτικές πορείες με την Αρχεντίνα σε τελικούς μουντιάλ, οι κατακτήσεις τροπαίων, ακόμα ακόμα και η παρουσία του στην Μπάρτσα, όπου δεν έφτανε ούτε ο χασάπης Γκοϊκοετσέα να του ανακόψει την πορεία προς την ποδοσφαιρική αποθέωση.
Θα τα διάβασες ήδη θα τα διαβάσεις αυτά. Ολα γραμμένα θα είναι. Ως ύστατο χαίρε σε έναν τεράστιο. Στον …πιο τεράστιο λένε κάποιοι.
Αυτά που είτε δεν θα βρεις γραμμένα, είτε θα παραμένουν “θαμμένα” δημοσιογραφικά, είναι τα άλλα, τα σκιερά. Οι πυροβολισμοί με αεροβόλο κατά δημοσιγράφων που ενόχλήσαν τον “θεό” στην έπαυλή του. Η μάλλον δεν τον ειχαν ενοχλήσει, απλά του χάλασαν τη σιέστα και το θολωμένο από την κόκα μυαλό του όπλισε το χέρι. Και ευτυχώς είχαν αποφευχθεί τα χειρότερα.
Δεν θα βρεις γραμμένο ίσως και το ότι ο Θεός είχε 8 παιδιά. Αναγνωρισμένα. αλλα δεν τα αναγνώρισε ποτέ. Τον Ντιέγο Ζούνιορ Σινάγρα Μαραδόνα, καρπός του Πίμπε ντ Ορο και της μοντέλας Κριστίνα Σινάγρα όταν έπαιζε στη σκιά του Βεζούβιου ο μεγάλος τον αναγνώρισε προ τετραετίας, μετά από 30 χρόνια που αρνείτο ακόμα και την ύπαρξή του.
Όπως την Τζάνα Μαραδόνα, το μοντέλο εσωρούχων, την οποία αναγνώρισε μετά από χρόνια, ως καρπό του έρωτας μιας νύχτας με μια εργαζόμενη σε νάιτ καμπ. Γιατί καμία εργαζόμενη σε κανένα κλάδο δεν θα αρνιόταν μια νύχτα με τον “θεό”. Η οχι;
Οχι. Δεν θα αρνιόταν καμία. ΑΚόμα και χρόνια μετά την απόσυρσή του. Παρέμενε ο Ντιέγο όλων και στην Κούβα. Εκεί που θα διαβάσεις ότι πήγαινε και έκανε επαξάρτηση από την άσπρη σκόνη. Αλλά και διαλογισμούς κατά της εξουσίας με τον ημίθεο του προλεταριάτου, τον σχωρεμένο Φιδέλ Κάστρο. Αυτό που δεν θα διαβάσεις είναι για τις Κουβανές που κουτούπωσε ο εκλιπών “Θεός”, με αποτέλεσμα δύο ακόμα παιδιά που αναγνώρισε μόλις πέρσι.
Και άλλα πολλά. Ηταν μεγάλα, ατελείωτα τα πάθη του Μεγάλου. Κόκα, χαρτιά, γυναίκες. Αλκοόλ μετά. Και ξανά γυναίκες. Και σκόρπια φράγκα παντού και για τα πάντα. Και στο τέλος, πάντα να θυμάται από που προήλθε, ποια ήταν η τάξη που τον αποθέωσε, που του αφιέρωσε Ρωμαϊκούς θριάμβους και τον έκανε πρέσβη της εργατικής τάξης. Και γι αυτό ο κόσμος ποτέ δεν τον έκανε στην ακρη. Παρά τα όποια πάθη του.
Γιατί ο Ντιέγο δεν ήταν μόνο κορυφαίος παικταράς. Ήταν άνθρωπος. Και είχε πάθη. Ατέλειες και λάθη. Αλλά ακόμα και στο απόγειο της δόξας του, αποστάτης της τάξης του δεν έγινε ποτέ. Και γι αυτό θα είναι αξέχαστος στο βάθος των αιώνων ως ο GOAT…
email > info@tipsmaker.net
