Ελλάδα. Η χώρα η οποία για την υποτάξεις, για να την κερδίσεις, για να την σκλάβώσεις, για την κάνεις του χεριού σου εν πάσει περιπτώσει, είναι αρκετό ένα: Να βάλεις ένα δίλημμα στο σοφό της λαό. Και όταν λέμε δίλημμα εννοούμε οποιοδήποτε δίλημμα. ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή Νέα Δημοκρατία; ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή ΣυΡιζΑ; ΣυΡιζΑ ή Νέα Δημοκρατία; Δημοκρατία ή χούντα; Βασιλιάς ή πρόεδρος; Και πήγε παραπέρα η βαλίτσα πια. Ροκάδες ή καρεκλάδες; Ελληνικά η ξένα; Τηλεόραση ή ράδιο; Βίγκαν ή κρεατοφαγία; Στρέιτ ή gay; Χριστιανός ή αλλόθρησκος; Θεϊστής η άθεος;
Πάντα και παντού ο Ελληνας θα χωριστεί. Ο Ελληνας πρέπει να είναι οπαδός. Ούτε φίλαθλος ούτε ακόλουθος κάποιου σχηματισμού ούτε ιδεολογικά προσκολλημένος σε κάποιο κόμμα ή παράταξη η πολιτική κατεύθυνση. Όχι. Πρέπει να είναι οπαδός και μάλιστα από τους ακραιφνείς. Χούλιγκαν και όχι ένας τυχαίος φλώρος. Γιατί αν δεν διαλέξεις πλευρά στην Ελλάδα είσαι πάντα με τους άλλους. Όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι. Και έτσι, μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθεί ο φτωχός Έλληνας να είναι “άλλος”, έχει προτιμήσει να διαλέγει πάντα μια πλευρά και να γίνεται ένας κυριλέ χούλιγκαν. Έστω του πληκτρολογίου.
Ακόμα και στα πολιτικά, στα κοινωνικά, στα αυτονόητα, αν χωρίσεις τον έλληνα στα δύο κέρδισες. Πόσο λοιπόν πιο εύκολα μπορείς να χωρίσεις έναν διψασμένο να χωρίζεται από μόνος του λαό. Παράδειγμα, παίζει τένις ημιτελικό σε παγκόσμια διοργάνωση ένας Ελληνας. Ο Τσιτσιπας. Αντίπαλος του ένας πουθενάς Ρώσος. Πουθενάς, ο άνθρωπος, όχι τενιστικά, αλλά ως συγγενούς εθνικής προέλευσης. Γιατί τενιστικά γαμεί. Και τελοσπάντων παίζει με έναν Ελληνα. Θα μπεις μέσα στα chat, μέσα στα live των αθλητικών portal, για να δεις τι; Τον αιώνιο μαλάκα τον Ελληνα να έχει χωριστεί και να υπάρχουν απιθανίδηδες που υποστηρίζουν τον Ρώσο.
Εννοείται, βέβαια, πως όταν πάμε στο ποδόσφαιρο άντε και στο μπάσκετ, εκεί πλέον χύνεται αίμα μεταξύ οπαδών. Όχι φυσικά όταν παίζουν μεταξύ τους οι ομαδάρες τους. Όχι. Όταν παίζει ο Ολυμπιακός με την Αϊτνχόβεν. Και να υπάρχουν χιλιάδες θεόμουρλοι που να περιμένουν τους Ολλανδούς σαν θεούς να βάλουν γκολ. Και να βλέπουν τον Μπουχαλάκη και τον Ελ Αραμπί να πετυχαίνω γκολ για την Ελληνική ομάδα και να σκύβουν το κεφάλι. Να στεναχωριούνται. Μη σου πω ότι κάποιοι κλαίνε κιόλας. Και για να είμαστε σοβαροί αυτό δεν έχει χρωματική η ομαδική προέλευση. Κάποτε ο παναθηναϊκός ήταν μία ανάσα από ευρωπαϊκό τελικό, τότε με τον Αγιαξ του Λίτμανεν, και όταν έχασε στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, κάποιοι βγήκαν στο Πασαλιμάνι και πανηγύριζαν λες και είχε πάρει η ομάδα τους το πρωτάθλημα ή ένα ευρωπαϊκό τίτλο.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Μιλάμε για μια χώρα στην οποία οπαδοί μιας ομάδας έσκαψαν και χάλασαν το γήπεδο του συλλόγου τους για να μην το χρησιμοποιήσει μια αντιπάλος σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Για μία χώρα, στην οποία στα δημοσιογραφικά γραφεία οι συντάκτες εδώ και δεκαετίες χωρίζονται σε ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς. Βολεϊκούς και πολικούς. Στιβικούς και οτιδήποτε άλλο. Δρομικούς και αλτιστές και ρίπτικούς. Στα πάντα θα χωριστεί ο αιώνιος μαλάκας. Γιατί είπαμε. Δεν αρκεί να είσαι φίλαθλος. Το οπαδιλίκι και ο χουλιγκανισμός μετράνε.
email > info@tipsmaker.net
