Πριν από μία εβδομάδα, στις 5 Μαρτίου, είχα γενέθλια. Το αν ήμουνα 45 έγινα 46, 47, ή και 48 ετών είναι εντελώς αδιάφορο. Πάντα είναι αδιάφορο όταν περάσει το 30-35, το ποσον έτων είσαι κάθε χρονιά στην οποία κατά τα γενέθλια σου φόρτωσε ακόμα ένα χρόνο στην καμπούρα σου. Και είναι κανόνας όταν είσαι 15 την επόμενη μέρα γενεθλίων σου να λες σε όλους ότι έγινες 16. Το ίδιο στα 12, ένα λεπτό αφότου σβήσει τα κεράκια ο παίκτης φωνάζει “έγινα 13”. Μετά τα 20-22 ακολουθεί μία δεκαετία, δεκαπενταετία κατά την οποία το μόνο που σε ενδιαφέρει στα γενέθλια σου είναι να φύγεις με γκομενάκι μετά την διασκέδαση στο μπαρ που κόβεις τούρτα. Και μετά τα 35, είπαμε, ξεχνάς να αλλάξεις πρόσημο στο κλάσμα. Κλείνεις τα 42 στις 15 Μαρτίου και λες ότι είσαι 42 μέχρι τις 14 Μαρτίου του επόμενου χρόνου. Κανόνας αυτό.
Πλατειάσαμε. Είναι άσχημο να ψηλώνεις παραπάνω απ’ όσο είσαι. Αυτό ήθελα να πω. Όσο άσχημο είναι να κόβεις χρόνια ή να προσθέτεις στην ηλικία σου, άλλο τόσο είναι να προσθέτεις φιλοδοξίες εκεί που σε παίρνει. Να απλώνεις τα ποδάρια σου παραπέρα από το όσο φτάνει το πάπλωμα σου. Θα μείνουν ξεσκέπασα τα ξερά σου, θα πάθουνε κρυοπαγήματα και θα στα κόψουνε. Μακάβριο έγινε το κομμάτι. Πάμε ξανά.
Είναι πολύ άσχημο να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τις μάζες των οπαδών μιας ομάδας πλασάροντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο Ολυμπιακός είναι η κορυφαία ομάδα της Ελλάδας χωρίς αντίπαλο φέτος. Και απέχει από τις ομάδες που τον ακολουθούν 15 πόντους. Και αντιμετωπίζει την Άρσεναλ, όχι στα καλύτερα της, η οποία βρίσκεται 30 βαθμούς μακριά από την κορυφή στην αγγλική Πρέμιερσιπ. Και σου έρχεται το παιχνίδι 3-1 περίπατο για την Άρσεναλ που μπορούσε να έχει κερδίσει και 5-1. Μηνύματα είναι αυτά και όποιος δεν τα λαμβάνει κακό της κεφαλής του.
Από το 2009 μέχρι σήμερα Ολυμπιακός και Άρσεναλ είναι ζευγάρι που έχει να την δει έξι φορές. Ικανός αριθμός για να βγάλεις συμπεράσματα. Το 2009 η ελληνική ομάδα υποδέχθηκε τους Άγγλους αδιάφορους και με τα δευτερότριτα. Είχαν προκριθεί βλέπεις. Και οι Έλληνες κέρδισαν με σχετική άνεση μάλιστα. Το ίδιο story επιβεβαιώθηκε το 2011. Πάλι τελευταία αγωνιστική ομίλων, πάλι τελειωμένη πρόκριση και αδιάφορη η Άρσεναλ, πάλι νίκη για τον Ολυμπιακό κόντρα στις ρεζέρβες των “κανονιέρηδων”. Και τρίτη φορά σερί το 2012. Το κίνητρο, η αδιάφορη, οι αλλαγές στο ματς της τελευταίας αγωνιστικής, η νίκη του υποδεέστερου. Μα το πρόβλημα ήταν ότι υποδεέστερος δεν το ήξερε ότι είναι τέτοιος. Και φαντασιώνονταν όλοι ότι τρεις νίκες κόντρα στα δευτερότριτα των αδιαφόρων Αγγλων, ψηλώνει και ανεβάζει επίπεδο την ελληνική ομάδα.
Έχουν ακολουθήσει τρία ακόμα παιχνίδια με γηπεδούχο τον Ολυμπιακό. Το 2015, το 2020 και την Πέμπτη που μας πέρασε. Ισάριθμες ήττες γνώρισε ο Ολυμπιακός και αυτά τα παιχνίδια τα οποία είχαν μία ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα πρώτα κόντρα στην Αρσεναλ. Αυτά τα ήθελαν οι Άγγλοι, δεν κατέβηκαν αδιάφοροι βαθμολογικά. Άσχετα αν πέρσι ο πολύ καλός Ολυμπιακός με την υπέρβαση των υπερβάσεων πέρασε με διπλό από το Λονδίνο και απέκλεισε την μεγάλη του αντίπαλο. Συμβαίνουν και αυτά. Ο Παναθηναϊκός κάποτε είχε αποκλείσει τη Γιουβέντους. Και ο Άρης την Ατλετικο. Όπως και η Ελλάδα πήρε κάποτε το euro 2004. Συμβαίνουν και αυτά μια φορά στα 100 χρόνια.
Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι οι ελληνικές ομάδες, προερχόμενος από το ξεφτιλέ ολέ ελληνικό πρωτάθλημα, ποδοπατώντας κάθε φορά οι πρωταθλητές οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης στον ισχυρό, με τους φορείς να διασύρουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας του αδύναμου, σοβαρές ανταγωνίστριές σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν θα γίνουν ποτέ. Μια φορά στα τόσα να κάνουν το ξεπέταγμα; Την έκπληξη μια σεζόν; Μπορεί. Αλλά να πρωταγωνιστήσουν μόνιμα και να αποτελούν ισότιμο αντίπαλο των Άρσεναλ και των Ατλέτικο και των Ρόμα ή Τότεναμ αυτής της ηπείρου, ξεχάστε το.
email > info@tipsmaker.net
