Αν θυμάμαι την Αγγλία στο παιχνίδι με την Κολομβία. Για λύπηση ήταν. Μη σταθούμε στους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας. Η θλίψη είναι για την υπερήφανη φανέλα των λιονταριών που την γελάνε όλα τα ζαρζαβατικά της ζούγκλας. Η ντροπή. Δύσκολο να βρω χειρώτερη ομάδα στο μουντιάλ. Η αγγλική τοποθετείται στην άκρη του πάτου.
Ασφαλώς και μόνο έκπληξη δεν αποτελεί η αποτυχία στο μουντιάλ για μια φορά ακόμα της Αγγλίας. Πάλι καλά που έφτασε μέχρι στους ”4”. Θρίαμβος είναι. Πως, όμως, να μη ρίξεις τα μπινελίκια σου στους θαυμαστές της Αγγλίας όταν οι διεθνείς της χάριζαν γήπεδο στους Εσκομπάρ. Με την… Κολομβία παίζανε, όχι με την Γερμανία και την Ολλανδία, το Βέλγιο και την Ιταλία.
Έναν ποδοσφαιριστή να παίζει μπάλα δεν παρουσιάζει η Αγγλία. Υπερβολή; Λέω αυτό που είδα. Αν κάποιοι βλέπουν κάτι άλλο, δεν πάω πάσο.
Το μόνο κοινό στοιχείο με το γνωστό αγγλικό φουτμπόλι στη Ρωσία ήταν οι σέντρες. Nothing else. Σέντρες και ξανά μανά σέντρες. Κανένα πλάνο στοχευμένης επιθετικής διαδικασίας. Καμιά σέντρα-σφραγίδα μετά από τακτική πίεσης στον αντίπαλο. Όχι τέτοια πράγματα. Στην τύφλα τους η καμινάδα και ό,τι βγει, όπως κάτσει. Κι όμως μπράβο και έπαινοι για την Αγγλία του μέλλοντος, και για τον προπονηταρά της που την πήγε ψηλά. Όπως συνέβη το… 1990, που αυτή η τεράστια ποδοσφαιρική δύναμη του πλανήτη είχε φτάσει πάλι μέχρι τα ημιτελικά.
Όλα τα δίκαια με το μέρος του έχει ο αρχηγός της Κροατίας Λούκα Μόντριτς. Αγανάκτησε το παιδί. ”Όλο το σύμπαν, παραμονές του Κροατία- Αγγλία, ασχολούνταν με τους αντιπάλους μας. Κανένας σεβασμός των ΜΜΕ για τη δική μας ομάδα, για τη δική μας προσπάθεια”.
Και μετά τον αποκλεισμό της η Αγγλία εισπράττει… συγχαρητήρια. Η Αγγλία που σε πείσμα της παγκόσμιας διαφήμισης της δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστεί μέγεθος ισάξιο με την Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία. Να, όμως, που η προπαγάνδα πιάνει και παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της η Αγγλία θεωρείται εθνική ομάδα αιχμής.
