Επειδή πέφτει πολύ μελάνι με την αναδιάρθρωση των κατηγοριών στο πρωτάθλημα. Μια ομάδα βγαίνει πρωταθλήτρια στην Β΄ εθνική. Και τι τους ενδιαφέρει τους κυρίους μεγαλομετόχους της super league; Που είναι ένα άλλο πρωτάθλημα. Με ποια λογική έχει απαίτηση μια ΠΑΕ από άλλο, από κατώτερο πρωτάθλημα να παίξει στο δικό τοτς, αν δεν διαθέτει τις κατάλληλες προδιαγραφές;
Το πρωτάθλημα είναι μπίζνες, όχι φιλανθρωπία, ούτε δημοκρατία. Τι ανοησίες είναι αυτές; Δεκτή μια άλλη ομάδα στη σούπερ λίγκα, βεβαίως, αρκεί να προσθέσει και δυναμική και ενδιαφέρον στην πελατεία του πρωταθλήματος. Όχι να πάρει από την ανώτερη κατηγορία, και από πάνω να επιβαρύνει το πρωτάθλημα με τη λεχριτοσύνη της. Με το φουκαραδισμό της.Το πρωτάθλημα πρέπει να αποτελεί ένα κλειστό κλαμπ. Κι αυτό δεν το λες από πνεύμα ελιτίστικο. Έχει θέση η κάθε ΠΑΕ, όχι γιατί επρώτευσε στην Β’ εθνική, αλλά γιατί η συντεχνία των ΠΑΕ του μεγάλου πρωταθλήματος την εκτιμούν ως επαρκές επιχειρηματικό μέγεθος.
Κλειστό κλαμπ σημαίνει ότι υπάρχει face control. Η ομάδα από την Β΄ εθνική για να γίνει δεκτή π.χ. οφείλει να διαθέτει γήπεδο, τόσο μετοχικό κεφάλαιο, αυτά τα στελέχη επιχειρήσεως, τμήματα υποδομής, φυτώρια, ακαδημίες, εγκαταστάσεις. Διαφορετικά δεν μπαίνεις στο μαγαζί. Τι γίνεται στην Ελλάδα. Και το κράτος, και τα αφεντικά των μεγάλων ΠΑΕ στις κάλτσες τους η προστασία του πρωταθλήματος. Ας μοιάζει με πρωτάθλημα προσφυγικό, των μεταναστών, των λαθρεπιβατών. Αρκεί να πάρουν αυτοί το πρωτάθλημα, ας είναι και κωλοπρωτάθλημα.
Ένα ακόμα πρωτάθλημα θα ‘ναι κι αυτό όπως το γουστάρει η ψυχούλα τους. Λες και το ‘χουνε παραγγελιά. Ένα πρωτάθλημα που θα τους βοηθήσει να βγάλουνε προς τα έξω, να μην τα κρατάνε μέσα μας, τα μπινελίκια. Να ικανοποιήσουνε τη βαθειά ανάγκη να βρίσουνε, όχι απλά να σχολιάσουνε, να ειρωνευτούνε. Αυτή είναι η μεγάλη και η ουσιαστική προσφορά του πρωταθλήματος ειδικά στην Ελλάδα στην αλητεία της εξέδρας. Τι άλλο;
Από τους εν λόγω κυρίους ουδείς περιμένει να δει μπάλα να τη χαρεί. Όπως άλλος πάει σινεμά με την ελπίδα να δει καλό έργο. Για τους εν λόγω δεν τους καίγεται καρφάκι αν το θέαμα στο γήπεδο δεν βλέπεται. Στις κάλτσες μας η ποιότητα. Τους καίει μονάχα τι κάνει η ομαδάρα μας. Αν κερδάει. Αν παίρνει το πρωτάθλημα. Διαφορετικά υπάρχει πουστιά. Διαιτησία πιασμένη. Άρα, αφορμή δικαιολογημένη να ξεφύγουν. Άλλο, δηλαδή, που δεν ήθελαν.
Και έχουν δίκαιο τα παιδιά. Γιατί έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα. Πράγματι, εδώ και 50 και βάλε χρόνια παίζει το «παρασκήνιο», όπως το λέγανε κάποτε, χθες Παράγκα, μετά «εγκληματική οργάνωση». Έτσι είναι. Έτσι ήτανε πάντα. Πώς θα την φέρουμε στον άλλον, στον αντίπαλο. Πονηρά. Βρώμικα. Να μην κριθεί το αποτέλεσμα μονάχα στο γήπεδο. Είμαστε κι εμείς, οι παράγοντες, οι προεδράρες, που δεν αφήνουμε το έργο στην τύχη του. Κάτι να κάνουμε, να επέμβουμε, όσο γίνεται αποτελεσματικά, πριν τον αγώνα.
«Θεσμός» στο ελληνικό πρωτάθλημα η αμαρτία. Ναι, το ποδόσφαιρο δεν παίζεται στα ίσα, διότι οι πρόεδροι θέλοντας και μη είχανε μπει στο κόλπο. Και να θέλανε να αγιάσουν, δεν μπορούσαν. Όταν ξέρανε πως «δούλευε» ο αντίπαλος γιατί οι ίδιοι να μείνουν έξω από το χορό. Οι μεγάλες ομάδες, αυτές που σηκώνανε την κούπα, τρώγανε πάντα τις κατάρες. Επειδή κατά τη γενική αντίληψη εκείνη που έπαιρνε το πρωτάθλημα είχε ξηγηθεί στο αλλοιώς. Ατράνταχτη η πεποίθηση της εξέδρας. Μεγαλειώδες οπαδικό πνεύμα! Βρώμικο το πρωτάθλημα, βρώμικος ο πρωταθλητής, καθαρή η ομάδα μας, αφού βγήκε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη… Η βρωμιά βολεύει μόνο μία ομάδα, οι άλλες με το σπαθί τους πήραν όσους βαθμούς μάζεψαν.
Στην Β’ εθνική, όμως, το όργιο με τη διαιτησία, και τα παλαιότερα χρόνια οι δωροδοκίες παικτών, ήταν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ό,τι στην Α’ εθνική! Πάντα. Και όσο πιο χαμηλά πας, Γ’ εθνική, ερασιτεχνικό, τοπικό, εκεί είναι που χάνει το παιδί την μάνα και η μάνα τον γκόμενό της. Ο κόσμος, όμως, θαρρεί ότι τις λαμογιές τις κάνουν κυρίως οι μεγάλες ομάδες. Δεν ισχύει αυτό! Σου λέω το άλλο, με την ευκαιρία. Κάθε παρασπονδία τους οι μεγάλες ομάδες, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης και σία την διδάχτηκαν από τους φτωχοπαράγοντες των μικρών ομάδων. Αυτονών τα χνάρια ακολούθησαν μεγαλοεπιχειρηματίες και βιομήχανοι που από το πουθενά έγιναν αφεντικά των πιο λαϊκών ομάδων της πιάτσας.
Καθηγητές του παρασκηνίου με δίπλωμα ήταν οι άγνωστοι πρόεδροι ομάδων γειτονιάς. Απ’ αυτούς που ψαχνόντουσαν αλεπουδιάρικα, αν είναι δυνατόν χωρίς να ξοδέψουν φράγκο, γιατί ήταν μπατηράκια, πήραν μαθήματα οι μεγαλόσχημοι. Πως; Οι φτωχοδιάβολοι πρόεδροι σε κάποια φάση βρισκόντουσαν ”σύμβουλοι”, της προσκολήσεως στους λεφτάδες ουρανοκατέβατους στη μπάλα προέδρους.
email > info@tipsmaker.net
