Επίπεδο… καφρίλας.

Η πρώτη αναβολή μετέθεσε τον τελικό μία ώρα πίσω και η δεύτερη ακόμα 75 λεπτά πιο μετά. Μόνο που δεν γινόταν να διεξαχθεί για κανέναν λόγο. Το κατανοούσαν άπαντες. Ακόμα και οι αντίπαλοι. Ενδεικτικό και προς τιμήν τους ήταν πως κανείς από τη Ρίβερ Πλέιτ δεν ζήτησε να γίνει κανονικά το παιχνίδι. Υπήρξαν όμως δύο τύποι που προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για να συμβεί το αντίθετο.

Είναι εκείνοι που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες ελέγχου, αλλά που στην ουσία το τελευταίο που τους απασχολεί πραγματικά, είναι το πώς, με ποιους όρους, υπό ποιες συνθήκες και με τι συναίσθημα παίζεται το ίδιο το παιχνίδι. Εκείνοι που προτίμησαν να βάλουν σε κίνδυνο ακόμα και ζωές, απλά και μόνο για να μην απολέσουν τα συμφέροντά τους.

Τι στιγμή που η αποστολή της Μπόκα Τζούνιορς είχε χτυπηθεί σημαντικά και ο αρχηγός της, Πάμπλο Πέρες είχε διακομιστεί στο νοσοκομείο και εμφανιζόταν με μπαταρισμένο μάτι, όπως και δύο ακόμα συμπαίκτες του και ο Κάρλος Τέβες έκανε εμετό από τα χημικά, CONMEBOL και FIFA το τερμάτιζαν σε επίπεδο… καφρίλας.

Η Μπόκα εξηγούσε δικαίως και με κάθε τρόπο ότι δεν μπορούσε να παίξει έτσι τον τελικό. Πως ήταν το σημαντικότερο παιχνίδι της ιστορίας της και θα ξεκινούσε με τεράστιο μειονέκτημα: αγωνιστικό και ψυχολογικό. Παραδόξως, οι μισητοί αντίπαλοι έδειξαν κατανόηση και συναίνεση. Αυτό ήταν το απόλυτο δείγμα πως αυτοί που είναι οι κανονικοί πρωταγωνιστές, μεταξύ τους καταλαβαίνονται. Ολοι οι άλλοι είναι που το χαλάνε.

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Νοτίου Αμερικής, μαζί με εκείνον της Παγκόσμιας, φέρονται στο να έφτασαν να απειλήσουν την Μπόκα με διάφορες σοβαρές κυρώσεις, ακόμα και ήττα στα χαρτιά. Σύμφωνα με όσα κυκλοφόρησαν εκείνες τις περίεργες ώρες του Σαββατόβραδου, Αλεχάντρο Ντομίνγκες και Τζάνι Ινφαντίνο είχαν κλείσει σε ένα καμαράκι τον πρόεδρο των Ξενέισες, Ντανιέλ Ανχελίτσι και μόνο που δεν τον έδειραν, για να βγάλει την ομάδα του στο χορτάρι.

Το τεράστιο διακύβευμα για εκείνους ήταν τα τηλεοπτικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία του τελικού του Κόπα Λιμπερταδόρες είχαν μαζευτεί τόσοι ενδιαφερόμενοι και είχαν σπρώξει τόσο πολύ χρήμα. Οι χώρες που θα μετέδιδαν ζωντανά τη ρεβάνς, είχαν φτάσει τις 65 και μεταξύ αυτών ήταν ακόμα και η Δυτική Σαχάρα, ο Λίβανος, το Μάλι, η Νότια Κορέα, η Ινδονησία. Σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης λοιπόν θα εμφανιζόταν εικόνα από το Ρίβερ-Μπόκα.

Τα ποσά ήταν τεράστια, όπως και οι δικλίδες ασφαλείας των καναλιών. Ισως όμως ακόμα σημαντικότερο να ήταν το χαμένο πρεστίζ. Οσα υπέροχα κέρδισε το ίδιο το παιχνίδι με την τέλεια ατμόσφαιρα και το ανεπιτήδευτο, ωμό ποδόσφαιρο αλάνας στο 2-2 του πρώτου αγώνα, τα έχασε και με το παραπάνω μετά το φιάσκο της ρεβάνς. Εκεί όπου μερικοί αλήτες κατέστρεψαν τα πάντα: για την ομάδα τους, για τον τελικό, για την καθαρή μπάλα, για την οποία αδημονούσε το διψασμένο μάτι μας.

Σε συνέντευξή του μία ημέρα πριν τον σαματά και την ντροπή, ο πρόεδρος Ντομίνγκες εξηγούσε στον Μιγκέλ Ντιλέινι του «Indipendent» ότι: «Αυτός ο τελικός είναι η αρχή του Αύριο. Θα ξανακάνουμε τη Νότια Αμερική το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς. Και όλα ξεκινούν από τώρα». Που να φανταζόταν ο έρμος ότι αυτός ο τελικός θα έμενε στην ιστορία ο πιο… μακρόσυρτος διπλός που θα έχει παιχτεί ποτέ. Αν παιχτεί φυσικά, κάτι που θα μάθουμε την Τρίτη το απόγευμα (ώρα Ελλάδας).

Μόνο που το κακό έχει γίνει και δεν αλλάζει. Και όσο τραγικές ήταν όλες οι εικόνες που μας μεταδόθηκαν μέσω τον social media από το Μπουένος Αϊρες, άλλο τόσο άθλια ήταν όλη αυτή η πίεση του να γίνει ένας αγώνας για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου. Που εκείνοι οι οποίοι λαμβάνουν τις αποφάσεις, δεν νοιαστήκαν για ανθρώπινες ζωές, θύματα, καταστροφές, μα παρά μονάχα για το χρήμα και την τηλεόραση. Η βλακεία των οπαδών θα είναι παντοτινή, αλλά σε συνδυασμό με τις μοντέρνες ανάγκες του ποδοσφαίρου για τα φράγκα, γίνεται πιο επικίνδυνη από ποτέ…

ΥΓ.: Είναι πολλοί όσοι έσπευσαν να φέρουν ως παράδειγμα μόνο την άσχημη πλευρά με τα επεισόδια, για να δείξουν ότι το παιχνίδι στη Λατινική Αμερική δεν συγκρίνεται με το σύγχρονο, εξευγενισμένο της Ευρώπης. Παράλληλα έκραξαν και όλους εμάς που είχαμε ξετρελαθεί μετά τον πρώτο τελικό, πως βιαστήκαμε να γράψουμε. Μα έτσι είναι όμως: όταν κάτι είναι μαγικό του οφείλεις σεβασμό και αποθέωση όπως τότε. Και ότι είναι σάπιο όπως τώρα, το αναθεματίζεις. Σε κάθε σκηνικό χαρίζεις την περιγραφή και τα συναισθήματα του πρέπουν!