Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια, από την 27η Φεβρουαρίου 1999, όταν η Αστον Βίλα υποδέχτηκε την Κόβεντρυ για ένα παιχνίδι της αγγλικής πρέμιερσιπ. Οι “Γαλάζιοι Ουρανοί” απέδρασαν από το Βίλα Παρκ με 1-4 εκείνη την ημέρα η οποία έχει ήδη ξεχαστεί από τους περισσότερους εκ των παρευρισκόμενων στο ιστορικό γήπεδο του Μπέρμιγχαμ.
Το παιχνίδι που κρίθηκε από δύο γκολ του Αλοϊσι κι άλλα δύο του Τζορτζ Μπόατενγκ, όμως, έχει μείνει στην ιστορία του παγκοσμίου φουτμπόλ για έναν άλλο λόγο. Ο Τζον Γκρέγκορι, αφεντικό της Βίλα εκείνη την ημέρα, είχε παρατάξει για τη γηπεδούχο τους: Οακς – Γουότσον, Σάουθγκεϊτ, Ντάμπλιν, Γκρέισον – Σιμέκα, Ράιτ, Χέντρι, Μέρσον – Τέιλορ, Γιόακιμ. Παρατηρεί κανείς κάτι ασυνήθιστο; Όχι ε; Μάλιστα… Ε, λοιπόν αυτή ήταν η 55η φορά στα χρονικά της Πρεμιέρ Λιγκ που μία ομάδα παρέταξε μόνο Άγγλους παίκτες στην 11άδα της. Και ήταν και η τελευταία έκτοτε.
Ποτέ ξανά στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα δεν έχει παίξει ομάδα της αγγλικής top flight ένα παιχνίδι πρωταθλήματος με αμιγώς αγγλική 11άδα σε παράταξη! Ο Τζον Γκρέγκορι, ήταν ο τελευταίος boss που το τόλμησε! Μάλιστα και οι τρεις αλλαγές του εκείνη την ημέρα, ήταν Αγγλοι, οι Ντρέιπερ, Μπάρι, Κόλιμορ. Και έμεινε εκείνη η ομάδα στην ιστορία, όχι για τα επιτεύγματα της, αλλά σαν ορόσημο της ολικής κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης και στο σοβινιστικό αγγλικό ποδόσφαιρο!
Τι έγινε το ποδόσφαιρο της Αγγλίας ομως; Φτωχότερο ή πλουσιότερο από αυτές τις αλλαγές; Οι ομάδες από το Νησί είχαν πάψει από χρόνια να είναι μαζικά πρωταγωνιστές των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Μία Γιουνάιτεντ με την παλιοπαρέα και τον Φέργκι εκπροσωπούσε επάξια το νησί, σαν αλεξιπτωτιστής μια Λιντς αργότερα, αραιά και πού καμιά Λίβερπουλ του Ουγιέ στο ΟΥΕΦΑ και αυτό ήταν όλο. Από εκεί και μετά, όμως, όλο και αυξάνονταν οι μνηστήρες.
Με την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς, την Σίτι των Αράβων, την Λίβερπουλ των εξάδελφων Αμερικάνων πλέον, την Τότεναμ των Εβραίων κ.ο.κ. Τα λεφτά αυξήθηκαν, οι καλύτεροι από όλον τον κόσμο προσελκύστηκαν, το επίπεδο ανέβηκε πάρα πολύ και οι ευρωεπιτυχίες αυξήθηκαν, ή έστω οι πρωταγωνίστριες εκτός των συνόρων, αφού στην τρέχουσα 16άδα του Τσάμπιονς Λιγκ, ας πούμε, διεκδικούν πρόκριση για τα προημιτελικά όλες οι Αγγλικές εκπρόσωποι (Γιουνάιτεντ, Σίτι, Λίβερπουλ και η Τότεναμ ήδη την πήρε).
Στα εγχώρια, όμως; Εδώ και 20+ χρόνια υπάρχει μία Λέστερ σαν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει έναν κανόνα. Ο οποίος λέει πως πρωτάθλημα στο νησί έπαψαν να διεκδικούν οι Λιντς, οι Εβερτον, οι ΚΠΡ και ακόμα οι Τότεναμ και Νιούκαστλ που κάποτε είχαν αγγλικά θεμέλια στα ρόστερ τους και “χτύπαγαν” τίτλους. Πλέον πέραν των Σίτι, Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ άντε και την Τσέλσι, δεν υφίστανται ομάδες ικανές να σπάσουν το σύστημα τριών ταχυτήτων. Ούτε καν οι δυνατές Λονδρέζες (Τότεναμ-Αρσεναλ) που πια περιορίζονται στη διεκδίκηση της τετράδας.
Γιατί 20 χρόνια μετά το τελευταίο παιχνίδι μιας “full english 11” ομάδας στην αγγλική πρέμιερσιπ, “τίτλος” είναι για τις 16/20 ομάδες το πλασάρισμα στην τετράδα. Και το τρόπαιο του πρωταθλητή, υπόθεση για τέσσερις. Οχι;…
email > info@tipsmaker.net
