Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα ίδια φάση. Ούτε μια φορά δεν ξεκίνησε το πρωτάθλημα χωρίς μανούρα. Χωρίς μανούρες. Ειναι ανάγκη να προστέσει κανείς κάτι άλλο για να συμφωνήσει ο παρατηρητής ότι στην Ελλάδα το πρωτάθλημα κυκλοφορεί στη βάση μόνιμης, παραδοσιακού τύπου, λεχριτοσύνης;
Τα αφεντικά των ομάδων έχουν ολότελα τυχοδιωκτική σχέση με το αντικείμενο. Όχι σχέση επιχειρηματική, όπως επιβάλλεται. Μπλέχτηκαν με τη μπάλα για να… βοηθήσουν την ομαδάρα τους. Αυτοί, όμως, μας τα ζαλίζουν. Φτύνουν το ποδόσφαιρο, το συκοφαντούν. Σε κάθε ευκαιρία. Δημοσίως και επισήμως. Από κοντά και οι φυλλάδες, που κι αυτές δεν αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως βιομηχανικό προϊόν, ως θέαμα, ως διασκέδαση λαϊκή, αλλά ως μέσο για να βγάλουν το μπινελίκι τους οι δήθεν τρελαμένοι οπαδοί. Οι εν λόγω άρρωστοι στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο, δεν τους ενδιαφέρει το αντικείμενο.
Δυο κύριοι παίζουν μπαρμπούτι στο δρόμο. Απλωμένη η κουβέρτα σε πεζοδρόμιο της Σταδίου. Κουμάρι δίχως κώδικα. Γι’ αυτό τα δυο ρεμάλια τσακώνονται συνεχώς. Και την προσωπική τους αντιπαλότητα αβαντάρει ένα ακροατήριο σεσημασμένων λεχριτών, οπαδών και δημοσιογράφων, ενώ κάνουν το κορόιδο λεχρίτες πολιτικοί.
Το παιχνίδι σε παράνομη μπαρμπουτιέρα είναι αξιοσέβαστο. Αξιόπιστο. Κι έχει ήθος. Κανόνες. Αλλοίμονο. Δεν ακούγεται μιλιά παραπανήσια. Ούτε λέξη. Μόνο ατάκες μετρημένες, αναγκαίες στην ομαλή διαδικασία από τη μια ζαριά στην άλλην. Το μπαρμπούτι που λέγαμε ότι γίνεται στο πεζούλι, λίγα μέτρα από τα φανάρια της γωνίας, είναι μια καραξεφτύλα. Τα μπινελίκια δεν σταματάνε. Και απ’ αυτούς που πιάνουν στο χέρι τα κόκκαλα, και από τους γύφτους που πλάκωσαν να κοζάρουν το σκηνικό.
Θα ξεκινήσει, αν ξεκινήσει, το πρωτάθλημα και κανείς δεν ξέρει αν θα τελειώσει κανονικά. Αν θα προκύψουν πάλι διακοπές, αναβολές, διότι πρέπει να κάνει το κομμάτι του ο χάλιας υπουργός. Κι αν μια – δυο ομαδούλες αποχωρήσουν πρόωρα. Αυτή είναι η ελεεινή κατάσταση. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι μεγάλες ΠΑΕ βρίσκονται στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών που έτσι κι αλλοιώς μανουβράρουν, στα ίσα και παρασκηνιακά, το δημόσιο βίο της χώρας.
Αναξιόπιστο, λοιπόν, να το πούμε έτσι, κουλτουριάρικα, είναι το ντόπιο πρωτάθλημα. Και η πρώτη κουβέντα με το μάτι, με τη σκέψη του τζογαδόρου είναι μακριά από τα σκατά. Πως να ποντάρεις σ’ συτό το ρεζιλίκι πράμα; Κι όμως! Η αναξιοπιστία του συγκεκριμένου πρωταθλήματος έχει την… τζογαδόρικη χάρη της. Μπαίνεις στη θέση του παπατζή. Δηλαδή;
Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο… παπάς, ρωτάει το θύμα του ο παπατζής που έχει στήσει μαγαζί στο παράδρομο, πανέτοιμος πάντα να τα μαζέψει και να το σκάσει αν ξεμυτήσει πολιτσμάνος, που δεν είναι κι αυτός στο κόλπο. Με τον παπατζή παίζεις. Στα σίγουρα. Φουκαράς ο μάστορας, για το μεροκάματο πάει, όχι τη χοντρή αρπαχτή. Το ίδιο κι εσύ. Στα λίγα, το χαρτζηλίκι να βγει από τη φουκαραδοσύνη του ελληνικού πρωταθλήματος.
email > freekick@tipsmaker.net
