Έχει βιαστεί κανονικά και παρά φύσει το ποδόσφαιρο από τον κορωναϊό και την πανδημία. Και όποιος δεν το βλέπει απλά εθελοτυφλεί. Ως μη γενόμενες θα πρέπει να θεωρούνται όλες οι διοργανώσεις του τελευταίου χρόνου και προφανώς και οι φετινές. Καμία πρωταθλήτρια σε καμία χώρα δεν είναι αποτέλεσμα legit προσπάθειας. Και καμία ευρωδιοργάνωση δεν ολοκληρώθηκε αξιόπιστα και αξιοπρεπώς. Ολα ένα μπάχαλο και τέλειωσαν απλά για να μην χαθούν τα φράγκα, τα πακέτα των χορηγών. Τελεία και παύλα.
Οταν τα Πάνω Σέκλανα αντιμετωπίζουν τον Αμπαλιακό full on και κάνουν γκέλα, απαγορεύεται ελεω πανδημίας να δηλώνεται απουσία της μισής ομάδας και να περνάει αέρα η Τσουρούκι Γιουνάιτεντ από την ίδια έδρα. Δεν μπορεί να έχει την ίδια ανταγωνιστικοτητα όταν οι μεν παίζουν με ομάδες και οι δε με σκορποχώρια. Ούτε όταν αναγκάζονται να κανουν αλλαγές επι αλλαγών τα κλαμπ για να βγάλουν δίμηνα και τρίμηνα με 8-10 παιχνίδια διότι αλλιώς δεν βγαίνουν οι ημερομηνίες, ελέω “συμπίεσης” της αγωνιστικής σεζόν. Και στο κάτω κάτω ούτε οι παίκτες είναι ρομποτ και υπεράνθρωποι αν αντέχουν σε τέτοιους ρυθμούς. Νισάφι.
Ασφαλώς και η ζωή συνεχίζεται, πρέπει να ακολουθηθεί ένας διαφορετικός ρυθμός σε τετοιους περίεργους καιρούς. Αυτό σημαίνει οργάνωση όμως. Και προγραμματισμός. Και φυσικά ακυρώσεις. Ας μην αντιμετωπίζεται ως απαγορευμένη λέξη. Αν χρειαστεί να ακυρωθεί μια διοργάνωση ας ακυρωθεί. Δεν μπορεί να είμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε όλη την Ευρώπη και η ΟΥΕΦΑ να απειλεί με μηδενισμό την Ισλανδία, ας πούμε, επειδή δεν θα μπορεί να γίνει δεκτή στην Αγγλία για το ματς του Nations League ως προερχόμενη από “κόκκινη” υγειονομικά χώρα (Δανία). Και αν τελικά το ματς διεξαχθεί στην Ελλάδα ως χώρα που έχει πράσινες και τις τρεις άλλες (Αγγλία, Δανία, Ισλανδία) τότε πως διατηρείται η ισονομία στην ανταγωνιστικότητα, αφης στιγμής η Ισλανδία θα παίξει με το Βέλγιο στις Βρυξέλλες και με τη Δανία στο “Πάρκεν”;
Αστειότητες. Οπως αστειότητες είναι και οι προθέσεις να ξεκινήσει μια νέα διοργάνωση, το Κονφερενς Λιγκ, εν μέσω πανδημίας. Να αλλάξει όλο το θεμελίωμα των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, δηλαδή, εν μέσω πανδημίας και με αμφίβολη την ισόνομη ανταγωνιστικότητα, την ισόνομη πρόσβαση στο παιχνίδι.
Εν μέσω αυτής της κατάστασης, οι φορείς σε κάθε χώρα και οι διεθνείς ηγήτορες του ποδοσφαίρου καλούνται να πάρουν κρίσιμες και γενναίες αποφάσεις. ΝΑ διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία του παιχνιδιού που δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 100 χρόνια. Γιατί αυτό έχει ξανασυμβεί Προ ενός αιώνα, με την πανδημία της ασιατικής γρίπης του 1917. Αλλά τότε εν μέσω πολέμου (Α’Π.Π.) και χωρίς χοντρά πακέτα και εκτοξευμένες τις αξίες, τα πράγματα ήταν απλούστερα. Τώρα; Το ποδόσφαιρο είναι χρηματιστήριο, είναι μηχανή κοπής χρήματος, είναι θησαυροφυλάκιο. Και αποτελεί απείρως δυσκολότερο task να διαφυλαχτούν αξιοπρέπεια και αξιοπιστία χωρίς να γίνει οικονομικά καταστροφικό το μετά την πανδημία τοπίο. Πώς θα το κάνουν αυτό;
Τα λεμε …
email > info@tipsmaker.net
